زمینه و هدف: ملانوم بدخیم پوستی، کشنده ترین تومور جلدی است که در صورت تشخیص زودرس قابل درمان می باشد. تشخیص این بیماری بر اساس بیو پسی (ترجیحا به صورت برداشت کامل) ضایعات مشکوک است. در گزارش آسیب شناسی ملانوم بدخیم ضروری است که تومور در زیر گروه بافت شناسی مناسب تقسیم بندی شده و ضخامت تومور، فاز رشد ان، سطح تهاجم درجه فعالیت میتوزی، وجود یا فقدان پسرفت، ارتشاح التهابی و ایجاد اولسراسیون ثبت گردد. این توصیف می تواند درجه پیشرفت بیماری را تعیین نموده و با توجه به آن می توان بر آوردی از کارآیی سیستم بیمار یابی و تشخیص زود رس به دست آورد.روش بررسی: این مطالعه به روش توصیفی - مقطعی و گذشته نگر انجام شد. لام های پاتولوژی با تشخیص ملانوم بد خیم در طی سال های 79- 1377 که در بایگانی دپارتمان پاتولوژی موجود بود، از نظر معیارهای پاتولوژیک ذکر شده مورد ارزیابی قرارگرفتند و بر اساس ویژگی های پاتولوژیک میزان بقای 10 ساله بیماران سنجیده شد.یافته ها: در مجموع 47 مورد بررسی شد که میانگین سنی 57.38 (انحراف معیار= 5.85) و با توزیع جنسی 51.1% مرد و 42.2% زن بودند. 42.6% نمونه ها در سطح کلارک I،2.1 %  در سطح کلارک II،%6.4   در سطح کلارک III و 40.4% در سطح کلارک IV و 8.5% در سطح کلارک V بودند. در میان بیماران، 53.2% ضخامت برسلو کمتر یا مساوی 0.75 میلی متر، 8.5% بین 0.76 تا 1.69 میلی متر، 27.7% بین 1.7 تا 3.6 میلی متر و در 10.6% موارد بالای 3.61 میلی متر بود. میانگین ضخامت برسلو بر حسب جنس بیماران تفاوت معنی داری نشان نداد و بین ضخامت برسلو و سن بیماران تفاوت آماری معنی دار بود. میانگین بقای 10 ساله بیماران %75 بود که در زنان بیش از مردان بود. از دیگر نتایج این مطالعه پیدا کردن رابطه ای خطی بین سن بیمار و ضخامت برسلو بود که بر اساس رابطه زیر قابل محاسبه است:(سال) سن × 0.016+ 0.625- = (میلی متر) لگاریتم ضخامت برسلو     نتیجه گیری: ثبت کامل اطلاعات بالینی و آسیب شناسی بیماران مبتلا به ملانوم بدخیم بستر مناسبی را برای استقرار یک سامانه پایش بیماری فراهم می نماید.

ملانوسایتوزیس پوستی چشمی عبارت است از یک هامارتومای پوست وچشم که یافته های چشم و پوستی صورت را درگیر می نماید. دژنرسانس بدخیمی که زمانی تصور می شد در این بیماران نادر است، در 6.4% موارد مشاهده شده و در این سفید پوستان شایع تر است. در این مقاله علاوه بر معرفی یک مورد از بیماری، مروری بر سایر مقالات منتشر شده در فرهنگ پزشکی خواهیم داشت.خانم 49 ساله ای با شواهد ملانوسایتوزیس اکولودرمال مادرزادی با شکایت توده ای در زیر ابرو مراجعه می کند. بعد از تصویر برداری های مناسب، بیوپستی از ضایعه ارییتال، ملتحمه پیگمانته، خال پوستی پلک ها و همچنین مخاط کام سخت انجام شد. مطالعات هیستوپاتولوژیک ضایعه اربیت موید ملانوم بدخیم بود .

هدف: تعیین نتایج بینایی و میزان مرگ و میر ناشی از متاستاز در بیماران مبتلا به ملانوم خلفی کورویید که در بیمارستان فارابی تهران تحت عمل جراحی برداشتن موضعی تومور از طریق زجاجیه قرار گرفتند. روش پژوهش: تحقیق به روش کارآزمایی بالینی از نوع مقایسه قبل و بعد، بر روی 20 چشم از 20 بیمار که بر اساس یافته های افتالموسکوپی غیرمستقیم و اولتراسونوگرافی A وB ، مبتلا به ملانوم خلفی کورویید بودند، انجام شد. تومورهایی که برای جراحی انتخاب شدند که بر اساس معیارهای (Collaborated Ocular Melanoma Study) COMS  اندازه متوسط داشتند. پس از اطمینان از عدم انتشار خارج چشمی تومور و نیز متاستاز دوردست، با اخذ رضایتنامه آگاهانه، بیماران تحت عمل جراحی ویترکتومی قرار گرفتند و تومورها به طور کامل تخلیه شدند. ویژگیهای بیماران و تومور، دید قبل و بعد از عمل، عوارض حین و بعد از عمل، میزان زنده ماندن بیماران و میزان تخلیه چشم در طول مدت پیگیری بررسی شدند.یافته ها: بیماران شامل 13 مرد و 7 زن در سنین 16±47.1 سال بودند و مدت پیگیری 36.1±67.4 ماه بود. پنج چشم (25 درصد) تخلیه شدند که در دو چشم به علت خونریزی شدید حین عمل، یک چشم به علت عود موضعی تومور در حاشیه محل تومور قبلی، یک چشم به علت پیدایش کانون جدید تومور و یک چشم بدون درک نور به علت درد غیرقابل تحمل، عمل تخلیه صورت گرفت. پانزده چشم (75 درصد) حفظ شدند. یک بیمار (5 درصد) به علت متاستاز به کبد فوت کرد. دید 20 چشم قبل از عمل، در 18 چشم (90 درصد) 20.200 یا کمتر و در 2 چشم (10 درصد) بیشتر از 20.200 بود. در 15 چشم حفظ شده بعد از عمل، دید در 14 چشم (94.3 درصد) 20.200 یا کمتر و در یک چشم (6.7 درصد) بیشتر از 20.200 بود. نتیجه گیری: به نظر میرسد که برداشتن موضعی تومور از طریق زجاجیه در موارد انتخابی مبتلایان به ملاتوم خلفی کورویید، درمان مناسبی برای بقای بیماران با حفظ کره چشم در دراز مدت باشد. تحقیقات بیشتر در این زمینه توصیه می شود.

مقدمه: ملانوم بدخیم در کشورهای غربی عمده مرگ و میر در مبتلایان به سرطان های پوستی است. از طرفی میزان بروز، نمای بافت شناسی و سیر تومور در بین آسیایی ها و غربی ها کاملا متفاوت است. هدف: این مطالعه با هدف بررسی و وضعیت بالینی و آسیب شناسی ملانوم در طی یک دهه گذشته در خوزستان انجام گرفت. روش اجرا: بررسی حاضر یک مطالعه گذشته نگر بوده و بر روی موارد ملانوم تشخیص داده شده از مهرماه 1369 لغایت شهریور ماه 1379 صورت گرفت. اطلاعات موجود در گزارشات آسیب شناسی بایگانی آزمایشگاه های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی و یا آزمایشگاه های خصوصی در استان خوزستان بر روی فرم های از پیش آماده شده که دارای سوالاتی مشتمل بر سن، جنس، محل درگیری و نوع بافت شناسی تومور بود، ثبت گردید. یافته ها: 62 بیمار (28 مورد زن با میانگین سنی 14.1±53.80 سال و 34 مورد مرد با میانگین سنی 15.8± 55.9 سال) مبتلا به ملانوم بدخیم بودند. از 62 مورد ملانوم بدخیم، 59.67% ملانوم پوستی، 19.35% ملانوم متاساتیک در غدد لنفاوی، 11.29% ملانوم چشمی،4.83% ملانوم دستگاه گوارش، 3.22% ملانوم مخاطی و 1.61% ملانوم گوش میانی و ماستوئید بود. انواع ملانوم تشخیص داده شده از نظر بافت شناسی به ترتیب شامل ملانوم بدخیم کلاسه بندی نشده (30.64%)، ملانوم ندولر (27.41%)، ملانوم متاستاتیک (24.19%)، ملانوم لنتیجینوس آکرال (12.91%) و لنتیگومالیگنا ملانوما (4.84%) بود. نتیجه گیری: اگر چه به نظر می رسد ملانوم تومور نادری در خوزستان است ولی جهت بررسی دقیق تر روند ملانوم در حال و آینده، انجام مطالعات بیشتر در منطقه ضروری است تا بتوان در سایه آن تدابیری جدید در راستای کنترل و پیشگیری بیماری اتخاذ نمود.

زمینه و هدف: (consumption of the epidermis (COE با نازک شدن اپی درم و از دست دادن رت ریج های مجاور با دسته های سلول های بدخیم ملانوسیتی مشخص می شود. هدف از این مطالعه، بررسی اهمیت COE به عنوان یک معیار تشخیصی برای ملانوم بدخیم و ارزیابی ارتباط آن با یافته های clinicopathological بوده است.روش اجرا: در این پژوهش سن، جنسیت، محل ضایعه و پارامترهای آسیب شناسی مانند نوع تومور، ضخامت Breslow، وجود زخم، سطح Clark و COE در 90 مورد ملانوم مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: برخلاف دیگر مطالعات،COE  در بیماران با acral lentiginous melanoma و در نواحی آکرال شایع تر بود.نتیجه گیری: گرچه COE می تواند به عنوان یک معیار آسیب شناختی در تشخیص ملانوم بدخیم استفاده شود، اما همبستگی COE با وجود زخم و سایر عوامل پیش آگهی در ملانوم وجود ندارد.

بیماران مبتلا به بیماری التهابی روده علاوه بر نیاز به درمان دارویی مناسب نیازمند مراقبت های پیشگیری به موقع و جامع می باشند. نشان داده شده است که میزان ارائه این خدمات به اندازه میزان ارائه خدمات درمانی آنها نمی باشد. برای ارائه بهینه این خدمات لازم است ارتباط قوی بین پزشکان گوارش و تیم ارائه دهنده خدمات مراقبتی اولیه برقرار باشد. پزشکان باید از نیازهای مراقبتی اختصاصی این بیماران به خصوص بیمارانی که تحت درمان با داروهای بیولوژیک یا ایمونومدولاتور هستند، آگاه باشند. واکسیناسیون این بیماران باید به صورت منظم بازنگری شود چراکه اغلب این بیماران در معرض ابتلا به عفونت های مختلف هستند و بسیاری از این عفونت ها با انجام واکسیناسیون به موقع قابل پیشگیری است. در این مقاله به بررسی واکسیناسیون مناسب، مراقبت های لازم جهت استئوپروز و پیشگیری از آن، کانسر سرویکس، کانسرهای پوستی، اضطراب و افسردگی و مراقبت های لازم حین سفر پرداخته می شود.

مقدمه: ملانوم بدخیم اولیه واژن از جمله تومورهای نادر است که 5-2.8درصد سرطانهای واژن را به خود اختصاص می دهد. ضایعه اغلب در سنین منوپوز دیده می شود. تظاهر بالینی آن خونریزی و ترشح واژینال است. انواع سیتومورفولوژیک آن شامل ملانوم با سلولهای اپیتلیوئید یا دوکی است دارای طرح رشد توپر، آلوئولار، ترایکولار و یا ترکیبی از این نماها باشد. بهترین و قطعی ترین روش تشخیص ملانوم واژن روش ایمنوهیستوشیمی است. درمان انتخابی بیماری جراحی است، گرچه از شیمی درمانی ترکیبی و پرتو درمانی داخلی و خارجی هم استفاده می ِشود. علیرغم روشهای درمانی متنوع، پیش آگهی بیماری بسیار بد است. معرفی بیماران: در این مقاله دو بیمار 38 و 62 ساله که به فاصله 5 ماه از یکدیگر به مرکز ما مراجعه کرده بودند معرفی می شوند. شکایت هر دو بیمار خونریزی واژینال بود و ضایعه در قسمت میانی ـ تحتانی دیواره جانبی چپ واژن داشتند. بعد از بیوپسی با روشهای ایمنوهیستوشیمی، تشخیص بیماری تائید شد. جراحی، شیمی درمانی و پرتو درمانی در هر دو بیمار استفاده شد. عود بیماری در محل به فاصله 5 و 9 ماه در هر دو بیمار دیده شد و فعلاً بعد از گذشتن 1.5سال و دو سال هر دو بیمار بدون مشکل می باشند و تحت پیگیری دوره ای قرار دارند.

سرطان نوعی بیماری ژنتیکی است. برخی از سرطان ها به ارث می رسند اما بیشتر آن ها، به علت جهش در سلول های سوماتیک به وجود می آیند. علت این جهش ها یا خطای ذاتی در رونوشت از DNA یا قرارگرفتن در معرض کارسینوژن ها است. ملانوم جدی ترین سرطان پوست، در ملانوسیت ها رشد می کند. ملانوسیت ها به ساخت ملانین یا همان رنگ دانه ی پوست می پردازند. قوی ترین فاکتور خطر برای ملانوم، وجود خال های خوش خیم یا غیرطبیعی متعدد و سابقه ی خانوادگی از ملانوم است. متاستاز یک فرآیند چندمرحله ای پیچیده است که از گسترش سلول های سرطانی به مناطق دیگر بدن ایجاد می شود و اغلب منجر به مرگ بیمار می گردد. متاستاز ملانوما عمدتاً به گره های لنفاوی، کبد، ریه ها و دستگاه عصبی مرکزی صورت می گیرد. هدف از مطالعه ی حاضر مروری بر متاستاز و مکانیسم ملانوم بدخیم با جست وجوی پایگاه های علمی SID، Google ScholarSpringer، American Electronic Library و PubMed است.

ملانوم لنتیژینوس اکرال (Acral lentiginous melanoma [ALM])، نوعی از ملانوم بدخیم است که در پوست بدون مو ایجاد می شود و نوع غالب ملانوم را در آسیایی ها، اسپانیایی تبارها و سیاه پوست ها تشکیل می دهد. این شکل ملانوم از پچی قهوه ای تشکیل می شود و روی آن نقاط لنتیگو مانندی قرار می گیرد. ممکن است روی این پچ یک اولسر برجسته مشاهده شود. بسیاری از موارد این نوع ملانوم با بیماری های دیگر اشتباه می شود و اگر در مناطقی مانند کف پا به وجود آید، دیر تشخیص داده می شود. در این مورد، ملانوم آکرالی گزارش می شود که در یک بیمار 65 ساله دیابتی و در چهارمین فضای بین انگشتی پای وی اتفاق افتاد و تا ماه ها با تشخیص شقاق کاندیایی با داروهای ضد قارچ تحت درمان بوده است.